اشعار

پـنهان کنم چگـونه هـویـدایی تو را            یا بین سیـنه شـرح دل آرایـی تو را

ظرف مرا شکستی و حالا نشسته‌ام            تا رو کـنم حـکـایـت لـیـلایـی تو را

نفسی لک الوقاء... به عالم نمی‌دهم            بـنـده شدن به درگـه مـولایی تو را

خـیلی دعـا برای دلـم کـرده‌ای ولی            خـیلی شکسته‌ام دل زهـرایی تو را

در غـفلت زمانه فـرامـوش کـرده‌ام            درد غـریـبی و غـم تـنـهـایی تو را

باید چه کرد این همه رسوایی مرا؟            باید چه کـرد این هـمه آقایی تو را؟

دل مُـرده‌ام ولـی به حـسیـنـیه آمـدم            تا جست و جو کنم دم عیسایی تو را

با گریه گفت زینب کـبری، برادرم            سنگی شکسته روی تماشایی تو را

دیروز آیه خواندی و با خیزران یزید            برهم زده بـلاغت و شیـوایی تو را

سرد است بی‌حضور تو حال و هوای ما            بغضش گرفته دست قنوت دعای ما
آقـای من زمـان ظـهـورت نـیامـده؟            یا ایـنکـه بـی‌اثـر شـده آقـا بـیـای ما

وقتی که نیستی بخـدا بی‌حضور تو            هر شب قدم زده غمِ تو پا به پای ما
از زنـدگی بـدون تو خـیری ندیـده‌ام            بی‌تو چه سخت می‌گذرد روزهای ما
بی‌اخـتـیـار می‌چـکـد اشک نـگـاه‌ها            اصلا تو را بهانه گـرفـته صدای ما
ما قـلبمان شکست برای حـرم؛ بگو            آقا چه شد سفارش کرب و بلای ما

درمـانـده‌ام…چـیزی نـدارم غـیر آهـم            این قحـطی اشک دو چـشـمانم گـواهم

اصلا حواسم به تو و تنهایی‌ات نیست            شـرمـنـده آقـای غـریـبـم، رو سـیـاهـم

هـنـگـام مـعـصـیت به یـاد تـو نـبـودم            تو گـریه کردی جای من بر اشتـبـاهم

ای آبــرو دار! آبــرویــم را نــبــردی            طوری که اصلا فکر کردم بی گناهم

می‌ترسم آخـر سر ز چـشمانت بیـفـتم            بر این گدایت رحم کن ای تکـیه گاهم

دیگـر برایم طاقـت و صبـری نـمـانده            می‌افـتد آخـر سر به روی تو نگـاهم؟

اصلا مرا چه به وصال و شِکوه از هجر؟!            وقتی که آنقدر از شما دور است راهم

گیرم که بین معصیت بال و پرم سوخت            گـیرم حـقـیری بی‌نـوا در قـعـر چـاهم

با ایـن هـمـه وضـع بـدم مـثـل تـو آقـا            گـریـان شاه بی‌کـفـن هر صبحـگـاهـم

جان‌ها فـدای خواهری که ناله می‌زد:            ای کـشـتۀ افـتـاده قـعـر قـتـلـگـاهـم…

آخر تو را با قتل صبر از من گرفـتند            حالا بـبـین بی‌یـار و بی‌پشت و پناهـم

خلخال و زیورها شده غارت چه سازم؟            هـمـراه دخــتـرهـات در بـنـد سـپـاهـم

دور از وطن، ای جان من، تکّه حصیری            جـای کـفـن آخـر بـرایـت شـد فـراهـم

عُمْر خود را به تمنّا گُذراندن خوب است           صبح و شب در طلبت اشک فشاندن خوب است

چشـمهای تو اگر ساقـی مجـلس باشـنــد           دست بر پهلوی پیمانه رساندن خوب است

لب هجران زده گــان را به تلافیِ فِراق           جرعه‌ای از میِ وصل تو چشاندن خوب است

مثـل آقـای خـراسـانی و در مسـلـک تو           بنده را در برِ ارباب نشاندن خوب است

زندگی با تو همان قدر که لذّت بخش است           بی‌تو بالعکس، فقط زنده نماندن خوب است

مــژدۀ آمــدنـت را چـو بــیـارد نــوروز           گَرد و خاک از تن این خانه تکاندن خوب است

عصر هر جمعۀ دلگیر به خودم می‌گویم:           حرف گودال که شد فاش نخواندن خوب است

کاش آن رذل سیه دل ز خودش می‌پرسید           تیغ را بر گلوی تشنه کِـشاندن خوب است؟

چهارده قرن گذشته ست و نگـفـتند چرا           اسب روی بدن کُشته، دواندن خوب است

این دل آلـوده‌ام دلـبـر نمی‌خـواهـد مگـر           حضرت صاحب زمان نوکر نمی‌خواهد مگر

بال پـرواز مـرا سـوزانـد نـارِ معـصیت           مرغِ دل تا بامِ دلبر، پر نمی‌خواهد مگر

غفلت از تو اوج بدبختیِ ما شد ای دریغ           چاره‌ای این دردِ زجرآور نمی‌خواهد مگر

راه گـم کردم بیا یابن‌الحسن دستم بگـیر            ظلمتِ این سینه پیغمبر نمی‌خواهد مگر

 چند وقتی می‌شود از زندگی سیرم دگر           نوکرت چیزی ز تو دیگر نمی‌خواهد، مگر

روزیِ یکبار روضه در شبِ جمعه حرم           من یقین دارم، دعا باور نمی‌خواهد مگر

" إنَّ لِقَتْلِ الْحُسَيْنِ " یعـنی دل آلـوده‌ام...           شعله‌ای در زیر خاکستر نمی‌خواهد مگر

خواستم گـریه کنم فرمود فَابْـكِ لِلْحُـسَيْنِ           گریه بر ارباب، چشمِ تر نمی‌خواهد مگر

مادری از عرش آمد سمت خاک کربلا           گفت: این پیکر، کفن آخر نمی‌خواهد مگر

دست بردار از سرش ای دشمن دین خدا           یک سؤال، ارباب انگشتر نمی‌خواهد مگر

منی که غیر تو بر هر غـریبه دل دادم            دلـم شکـست و نـیامـد کسی به امـدادم

سرم به کار خـودم بود دعـوتم کردی            ز یـاد بُــردمـت امـا نـبـردی از یــادم

بغـل بگـیر مرا نـوکرت پریشان است            توجـهـی بـکـن آخـر به داد و فـریـادم

گذشتم آنقـدر از خیمه ات که جلد شدم            اگـر به بـنـد تـو بـاشـم هـمـیـشه آزادم

چـقدر فاصله دارم که محـرمت بشوم            نه قـنـبـرت شده ام نه کـمـیل و مقـدادم

گدایی از تو به من نسل پشت نسل رسید            گـدای دسـت تـو بــودنــد کـل اجــدادم

من از تو یاد گرفتم که خوب گریه کنم            برای گـریه به جـدت شدی تو اسـتادم

به یـمن گریه برای حسین خـوب شدم            بـه یـمـن گـریـه بـرای حـسـیـن آبــادم

هـمـه بـرای تـن بـی کـفـن عــزادارنـد            ز نوح و یوسف و عیسی گرفته تا آدم

زحمتت هستم و ای کاش دگر کم بشوم            یا که نه … با نفس قدسی‌ات آدم بشوم

چه خیالات عجیبی، من و این بار گناه            خواستم در نظر چشم تو مَحـرم بشوم

این همه پیش همه رو زدم و خوار شدم            کاش یک بار فـقط پیش شما خم بشوم

شده بـازیچـۀ من ذکـر دعـای فـرجت            کاش عـامل به دعـاهای قـنـوتم بـشوم

منـتظرهای تو رگـبارِ بهـاری هـستـند            کاش من هم ز غمت بارش نم نم بشوم

انـتظار فـرجت راه حسیـن است فقـط            کـاش لبـیک، به پـیغـام مُـحـرّم بـشوم

ذکر تو این شده که:کیست مرا یار شود!؟            نکـند جـای اضافـه شـدنم کـم بـشوم!؟

به عمل کار برآید نه به«جانم به فدات»            پای دار غـم تو کاش که « میثم » بشوم

غـبطه خوردم به شهیدان حریم زینب            آرزو می‌کنم ای کاش که من هم بشوم

زمان لطف، صحبت از حقارتم نمی‌کنی            کریـمی و نـظاره بر لـیـاقـتم نـمی‌کنی

تو را ز یاد می‌برم زمان معصیت ولی            مـرا مـؤاخـذه برای غـفـلـتم نـمی‌کـنی

دلم شکسته و کسی به داد من نمی‌رسد            میـان راه مانـده‌ام، حـمایتم نمی‌کـنی؟!

چه نذرها نکرده‌ام که زیر و رو شود دلم            به هر دری که می‌زنم اجابتم نمی‌کنی

اسیـر ظلـمت دلـم شدم عـزیز فـاطـمه            به یک دعا مرا غریق رحمتم نمی‌کنی؟!

اگر بناست سهم من همیشه دوری‌ات شود            چرا مرا نمی‌کشی و راحتم نمی‌کنی؟!

کسی من خراب را به سوریه نمی‌برد            در این بساط عاشقی ضمانتم نمی‌کنی؟!

فدای عمه‌ای که با دل شکسته ناله زد            برادرم چرا نـظر به غـربتم نمی‌کـنی

بزرگ این قبیله‌ام... مرا نزن عقیله‌ام            کمی حـیا و شـرم از شرافـتم نمی‌کنی

خـشكـی چـشـم پـشیـمان مرا دریـابـید            به غـبـاری سـر مـژگـان مرا دریـابید

من اویـسـم ز قَـرَن آمـدم آقـایم نیـست            چـشـم‌هـای تـر حـیـران مـرا دریابـیـد

كاش می‌دیدم و با گـریه‌كنان می‌گـفـتم            حـال آقــای پـریـشـانِ مــرا دریـابـیــد

می‌زنم سینه به پایِ غم‌تان تا یك روز            سیـنـۀ خـسـتـۀ سـوزان مـرا دریـابـیـد

كاش در روضه فقط جان بسپارم پیشت            كاش در كرب و بلا جان مرا دریابید

گـریـۀ مادرِ تو می‌رسد از روضۀ ما            دست‌هـا، چـاك گـریـبان مـرا دریـابید

مـادرت باز به سر می‌زند و می‌گـوید            پـسـر تـشـنه و عـریـان مـرا دریـابـید

عمّۀ كوچک تو داشت به زینب می‌گفت            زخـم‌هـای لـب مـهـمـان مـرا دریـابـید

آخرش چشم تر تو خواهرت را می‌کشد           غـربت نا باور تو خواهرت را می‌کشد

آن سیـاهی مـقابـل ازدحـام دشـمن است           خلوت دور و بر تو خواهرت را می‌کشد

هم جوان هم نوجوان هم کودک و هم پیرمرد           سن و سال لشکر تو خواهرت را می‌کشد

من خودم غمگینم و لبریزم از دلشوره‌ها           اضطراب دختر تو خواهرت را می‌کشد

بـر تـمـام اسب‌هـاشان آب دادی مـنـتـها           تـشنگی اصغـر تو خواهرت را می‌کشد

شد رکـابـم پـای او هـنگـام پایـین آمـدن           غیرت آب آور تو خواهرت را می‌کشد

کرد اسفندی برایم دود و دستم را گرفت           عمه جان اکـبر تو خواهرت را می‌کشد

باورش سخت است پایان قرار ما دو تاست           روزهای آخـر تو خواهـرت را می‌کشد
بی‌گمان این خاک تعبیر همان خواب من است           بر فراز نی سر تو خواهرت را می‌کشد

از همه شمشیرها سهمی به جسمت میرسد           پـاره‌های پیکـر تو خواهرت را می‌کشد

روزگاری بـوسه‌اش می‌زد پیـمبـر آه آه           سرنوشت حنجر تو خواهرت را می‌کشد

واقعا سخت است فکرش را نمیخواهم کنم           نالـه‌های مـادر تو خواهـرت را می‌کشد

چگونه شکر بگویم؟ که زنده ماندم و دیدم            رسیده نوبت گریه دمـیـده مـاه محـرم

چگونه شکر بگویم؟ که زیر سایۀ پرچم            کنار حضرت زهرا نشانده‌اند مرا هم!

برای لطف مدامت چگونه شکر بگویم؟            دوباره گرم گـلوی بریده است گـلویم!

چگونه شکر بگویم که بنده نوکرتانم؟            همیشه طالب فیض عـظیمِ محضرتانم

تـمـام سـال گـدای کـنـار مـعــبـرتـانـم            غـلام لـطف لـطـیـفِ نـگـاه مـادرتـانم

ستاره‌های هـدایت، مـوالـیان کـرامت!            من و هراس قیامت، شما و لطف و عنایت

شما... ولیّ خـدا، من شکستۀ غـمـتانم            شما دلیلِ شفا، من مریض یک دمتانم

شما نسـیم صفـا، من غـبار مـقـدمـتانم            شما امـیـر وفـا، من اسیـر پـرچـمتـانم

ز دست عشق شما که زدید شعله به جانم            چرا غزل ننویسم؟ چرا ترانه نخوانم؟

درست مثـل قـنـاری، قـناریِ لـبـتـانـم            شبـیـه مـاه، گرفـتـار خـلـوت شبـتـانـم

همیشه مشتری روضه‌های پُر تـبـتانم            چه می‌شود که ببـینـم شبی مقـرّبـتانم؟

همان که اول خلـقت اساسنـامه نوشته            مرا به راه ولایت دریـده جامـه نوشته

من و نگاه شما و پناه صحن و سراتان            چگونه شکر کنم که شدم مدیحه سراتان؟

شکسته باد سری که زمین نخورده به پاتان            فرشته‌های خـدایی مقـیـم بزم عـزاتان

به شوق بارش رحمت، غریق زمزمه هستم            دخـیل بزم عـزای عزیز فـاطمه هستم

عزای هستی عالم عزای عشق مجسّم!            عزای کشتۀ تشنه عزای صاحب زمزم

عزای یک سر بر نی عزای یک تن درهم            بخوان که جان بسپارم ز داغ وارث آدم

«سری به نیزه بلند است در برابر زینب            خـدا کند که نـباشد سر بـرادر زینب»

بی‌تو زمین زمـیـنۀ خـرّم شدن نداشت            نـسـل بـشـر لـیـاقـت آدم شدن نـداشت

ای عشق کُل، که کل جهان جزء کُلِّ توست            بی‌تو جهان شهامت عـالم شدن نداشت

ای حُـرمـت قـبـیـلـۀ قـبـلـه، بـدون تـو            بیت الحـرام، قـدر معـظّم شدن نداشت

هـاجـر سلام بر لب شش مـاهۀ تو داد            زمزم وگرنه جوشش زمزم شدن نداشت

بی‌گریه بر غـمت به جمال جمیل حق            چـشم کسی اجازۀ مَحـرم شدن نداشت

این جوش خون توست وگرنه کسی دلِ            آمــادۀ عــزای مـحــرّم شـدن نـداشـت

حـرف شفاعـت تو اگر در میان نـبود            صف‌های روز حشر منظّم شدن نداشت

شکر خدا که لطفِ تو دست مرا گرفت            مِهرت میان این دلِ ویـرانه جا گرفت

امـروز نـه، کـه روز الـسـتُ بـربّـکـم            با تو دلـم بـهـانـۀ کـرب و بـلا گـرفت

آواز پر ز سوز کسی می‌رسد ز عرش            مـاه مُـحـرم آمـده بـایـد عــزا گـرفـت

ما فکـر می‌کـنـیم هـنـر کـرده‌ایـم، نَـه            روضه برای بی‌کـسی تـو خـدا گرفت

از من سیـاه تر به خـدا نیست مانـده‌ام            لطفـت چگونه دست من بی‌حـیا گرفت

اعـجـاز مـی‌کـنـد بـه خــداونـدی خــدا            شور غمت به سینۀ هر کس که پا گرفت

پـس می‌تـوان ز دست غـلام سیـاه تـو            در روضه‌ها حوالۀ کرب و بلا گرفت

یـاد تـمـام پـیـر غـلامـان به خـیـر بـاد            سیـنـه زدن ز گـریـۀ آنان بـقـا گـرفت

سر می‌زند به رسم وفا حضرت نگار            گر هـیأتی ز یـادِ شهـیدان صفا گرفت

امـشب برایِ روز دهـم گـریه می‌کـنم            این روضه را چگونه توان بی‌صدا گرفت

هـنگـام سر بـریـدن تو آسـمـان بُـریـد            رفتی به روی نیزه به بالا هوا گرفت

مَردم مُحرّم آمده نوحـوا علیٰ الحسین            هنگـام مـاتـم آمده نوحوا علیٰ الحسین

حالا که ماه سَـرورِ شیب الخضـیب‌ها            همزاد با غـم آمده نوحوا علیٰ الحسین

از بَـطن عرش مادرِ خلقت سیاه پوش            با قامتی خَم آمده، نوحوا علیٰ الحسین

این چند روزه یکسره چاووش می‌زنند            دَمّـام، به دَم آمده نوحـوا علیٰ الحسین

هـمراه آسمان که ز چـشمان ابـرهاش            بـارانِ نَم نَم آمـده نوحوا علیٰ الحسین

اشک ذبیح حضرت حق، با ندای غیب            از چاه زمزم آمده نوحوا علیٰ الحسین

از ساحت مُقـــدّس “نوح الائمــّه” هـم            فرمان به عالَم آمده: نوحوا علیٰ الحسین

همـراه خـانـمی که به گـودال قـتـلگـاه            با حال درهم آمده نوحوا علیٰ الحسین

دل شـکـسـتـۀ من را نـمـی‌خـری آقـا؟            شبی به کرب و بلایت نمی‌بری ما را؟

بده بـرات زیـارت به این گـدا اربـاب            تو را به گریۀ شبهـای مـادرت زهـرا

عزیز فاطمه رحمی نما بر این نوکـر            بگـیـر دسـت مـرا ای امـام بـی‌هـمـتـا

بگو حسین چه خاکی به سر بریزم من            اگـر خــدای نـکـرده ولـم کـنـی مــولا

مرا به حال خودم لحـظه‌ای رها نکـن            تو را قـسم به دو دستان حـضرت سقا

صدای آمدنت می‌رسد دگـر بر گـوش            شمـیم عـطر تن تو وزیـده در صحـرا

دوبـاره بـوی محـرم گـرفـته این دنـیا            دوباره بغـض عـظیمی نشسته بر دلها

میا به کوفه حسین جان که کوفه نامرد است            میا به کـوفه عـزیزم که می‌شوی تنها

چرا که کـوفه برای تو نـقـشـه‌ها دارد            بـیا و کـوفه نـیـاور، تو زیـنب کـبری

امان ز روز دهم، امان ز قحـطی آب            امـان ز نـالۀ جانـسوز مـادرت زهـرا

میا که اصغر شش ماهه‌ات شود پرپر            جدا کنـند سرت را به ظهـر عـاشورا

ای كه جز خانۀ تو خلوت ما نیست كه نیست           هرچه گشتیم دراین میكده جا نیست كه نیست

من كه جـز نام تو نامی نـشنـیدم بی‌شـك           جز صدای تو در این دهر صدا نیست كه نیست

كاسه‌ای اشك و دو جرعه نفسی با یادت           شهر ما را به جزاین آب و هوا نیست كه نیست

صبح در شهر تو یك مشت گدا آمد و شب           هرچه گشتیم ندیدیم، گدا نیست كه نیست

بسكه اخبار غدیرت همه جا پیچیده است           خبری جز خبرت هیچ كجا نیست كه نیست

بر جهـاز شتـران حرف پیـمـبر این بود           دست بالاتراز این دست خدا نیست كه نیست

آنـكه محـمـود صدا كـرده صدا بـاید زد

و فـقـط بـوسـه به دسـتـان خـدا بـاید زد

باید این خـطبه میان همگـان پخش شود           سینه سینه ضربان در ضربان پخش شود

باید این چشمه كه امروز به راه افتاده ست           مثل رودی كه بود در جریان پخش شود

چون نـسیـمی كه شده پیـك بهـاران خـدا           این خبر از پدران در پسران پخش شود

مـادرم خواست كه با شیـر محـبّت دادن           نمك عشق تو در هر شریان پخش شود

چهارده قـرن گـذشته است ولی جا دارد           خبرش صدر خبرهای جهان پخش شود

این خبر را به مؤذن برسان تا هر روز           بر سـر مـأذنـه مـا بـین اذان پـخـش شود

از شـبـم كـاش نـگـیـری نفـسی مـاه مرا

أشــهـــد أن عــــلــیً ولــی الــلــهِ مـــرا

ما كه عمری دل در عشق اسیری داریم           چه غم از آتش دوزخ كه مُجـیری داریم

روزی‌ام را در این خانه نوشته است خدا           بی‌سبب نیست كه چشم و دل سیری داریم

راست گفتند كه راه تو به خورشید رسد           چه كسی گفته جز این راه مسیری داریم؟

آب نه عـیـن سـرابـنـد پس از تو"أدیان"           ما فـقـط آب در این خاك كـویری داریم

هـمـه دیـدنـد پـیـمـبـر چـه وزیـری دارد           همه گـفـتند از این پس چه امیری داریم

بعـد هر یا عـلـی‌ام زمزمـۀ یا زهـراست           بهـتر از این چه مراعات نظـیری داریم

همردیف دل دریا كه به غیر از دریاست

بـهـتـریـن قـافـیـه خـانـۀ مولا زهـراست

سفـره را باز كن ای شاه گـدا آماده ست           به یـتـیـمـان بگو امـروز غـذا آماده ست

سـوره مـائـده نـازل شد و ما فـهـمـیـدیـم           لـب این بـركه غـذای دل مـا آمـاده ست

چه غدیریست، چه عیدیست، برای بخشش           بیـشـتر از همه اعـیـاد، خـدا آمـاده است

اختیار سر ما دست دو ابروی تو هست           بكِـش آن تیغ دو دم را كه منا آماده ست

دردم این است كه ای خواجه مرا دردی نیست           ورنـه در دست طبـیـبـانه دوا آماده ست

باز هـم بوی محـرم همه جا را پُـر كرد           هـر كه دارد هـوس كـربـبـلا آمـاده ست

ای كه بر دشمنی‌ات بغض وحسد گشت شریك

پسرت گـفت: گـناهم؟، همه گـفـتند: أبیك

چرخش چرخ و فلک بسته به چشمان علیست           همۀ عمر جهان بسته به یک آن علیست

هـمه از سفـرۀ او روزی خود را دارند           آفـریـنـش به خدا سـفـرۀ احسان علیست

بـنـدۀ عـشـق عـلی از هـمه آزادتر است           شکـر لله که دلم بـسته به زندان علیست

نـمـک سـفــرۀ او خـوردم و آدم شـده ام           آدمیت نـمکی هست که در نـان علیست

گر حساب سر زلفـش کـنی از دهر جـدا           مابقی هرچه که مانده است پریشان علیست

بس که از ذکر علی شهد و شکر نوشیدم           این دهان نیست بگویید که قندان علیست

آفـتـابی که جهان از نـفـسـش روشن شد           انعکاسی است که از پرتو دندان علیست

در لحد سمت نجف  روی مرا بگـذارید           سر من چـشم به راه سر دامـان علیست

اشک شور است اگر، علت و برهان دارد           علت آن است که هر چشم، نمکدان علیست

گر عـلـی، جانِ همه خـلـقـت عـالـم باشد           حـضرت فـاطمه ولله قـسم جـان علیست

هر کسی عـشق حسین بن عـلی را دارد           روز محشر به خداوند که مهمان علیست

تا که گفتم یا علی شوریده و شیدا شدم            تا نجف پرواز کردم راحت از غم‌ها شدم

قطره بودم از کرامات علی دریا شدم            لایق دست دعای حضرت زهرا شدم

مـادر خـانـه به مـن داده مـدال نـوکـری

حیدری‌ام، حیدری‌ام، حـیدری‌ام، حـیدری

دین علی، توحید علی، قبله علی، قرآن علی            هل اتی و مومنون، یاسین و الرحمان علی

حق علی، مقصود علی، محشرعلی، میزان علی            جان علی، لیلا علی، دلبرعلی، سلطان علی

آی مردم آی مردم حُب حیدر دین ماست

نـایـب پـیغـمـبر اسلام تنهـا مـرتـضاست

کیست مردم پهلوان پهلوانان جز علی            کیست مردم زاهد شب، شیر میدان جز علی

کیست آن که ذوالفقارش کرده طوفان جز علی            کیست آن که قلعه را بگشود آسان جز علی

مرد عدل و دانش و تقوا و رزم و اقتدار

لا فـتـی الا عـلی لا سـیـف الا ذوالـفـقـار

هر کجای معـرکه پـیچیده فریاد عـلی            نغمۀ هل من مبارز، باز سر داده علی

مرد میدان کیست اینجا، هست آماده علی            یک تنه با لشکر باطل در افـتاده، علی

هرکه با او روبرو گردد، شود کارش تمام

وای اگر شمشـیر او بیرون بیاید از نیام

اولیاء الله را حـیـدر امـامـت مـی‌کـنـد            کیست او که فاطمه از او اطاعت می‌کند

عالمی را حُـب او اهل سعادت می‌کند            خوش به حال آن که با نامش عبادت می‌کند

کوری چشم کسی که جنگ دارد با علی

نیست در عـالـم امیرالـمومنـین الا عـلی

نه به دنبال حکـومت بود نه دنبال نام            کم محلی بر ضعیفان بود بر حیدر حرام

دارد او دین بزرگی گردن شاه و غلام            دشمنش هم گفته بی‌حیدر شود کارم تمام

کیست او از دشمنش مشکل گشایی می‌کند

تا قـیـامت دور او عـالـم گـدایـی می‌کـند

می‌نویسم کوری چشمان هر کافر، غدیر            از تـمام روزهای سـال بـالاتر غـدیـر

وقت عیدی دادن زهرا و پیغمبر غدیر            می‌کنم تجدید بیعت با ولایت در غدیر

من کی‌ام، شکر خدا هستم نمک گیر غدیر

چشم در راه ظهـور آخـرین تیـر غـدیـر

شهادت می‌دهم حبل المتین عین الیقین هستی           صراط مستقیمِ حقّی و یعسوب دین هستی

شهادت می‌دهم دست خدا در آستین هستی           شهادت می‌دهم مولا امیرالمومنین هستی

علی! حکم ولی اللهی‌ات در عرش امضا شد

خدا دستور داد و مصطفی مأمور اجرا شد

تمام عمر بودی گوش به فرمان پیغـمبر           پیمبر جان تو بود و تو بودی جان پیغمبر

هزاران بار رفتی که شوی قربان پیغمبر           خدا مدح تو را گفته است در قرآن پیغمبر

خدا در شأن و مدح تو هزاران آیه نازل کرد

علی بین نماز انگشتری تقدیم سائل کرد

علی! چشم خدا هستی و یک لحظه نخوابیدی           علی! خشم خدا هستی و از ظالم نترسیدی

شهادت می‌دهم اول خدا را تو پرستیدی           خودت گفتی خدا را با دو چشم خویش می‌دیدی

شهادت می‌دهم اول تو سجده بر خدا کردی

نخستین مرد بودی که به احمد اقتدا کردی

شهادت داد هرکس به ولای تو مسلمان است           ولای تو نشان قطعی تکمیل ایمان است

کسی که از محبینت نباشد عبد شیطان است           علی حب تو شرط لازم عفو گناهان است

خـدا هرگز نمی‌بخشد بدون تو گناهی را

بـدون تو نـمی‌بـیـند کسی عـفـو الهی را

قسیم النار و الجنه تو هستی ساقی کوثر           ولی الله اعـظـم هـستی و داماد پـیغـمـبر

نداری هیچ همتایی به جز صدیقه اطهر           علی ابن ابیطالب امیـرالمـومنین حـیـدر

نه این حرف پیمبر نیست این حکم خداوند است

امیرالمؤمنینی به علی تنها برازنده است

به احمد وحی آمد که علی مولی الموالی شد           چه وحیی بود جبرائیل هم حالی به حالی شد

امیرالمومنین حیدر شد و اوضاع عالی شد           زمین از شر شیطان رجیم امروز خالی شد

علی تصویر شفاف خدا در صفحه دنیاست

علی مولا علی مولا علی مولا علی مولاست

امام جن و انسان است علی بن‌ابی طالب           به روز حشر میزان است علی بن‌ابی طالب

پـناه بی پـناهـان است عـلی بن‌ابی طالب           ولی امر و سلطان است علی بن‌ابی طالب

به گوشم می‌رسد امروز از هر سو"علیٌ حق

ملائک ذکر می‌گویند: علیٌ هو علیٌ حق

علی عـالی اعلا، یل حـق، حـیدر کـرار           علی شمشیر اسلام است بر فرق سر کفار

کسی جرات ندارد که بجنگد با تو در پیکار           علی مـولا الـموالی و علیٌ قاهـر القهـار

امام العارفین خیر الوصیین منتهی الآمال

بگو حیدر مدد ذکر علیٌ افضل الاعـمال

آتش نمـرود را در دَم گـلسـتان می‌كند            حلـقۀ انگـشـترش كار سلیـمان می‌كند

میـثـم تـمّـار را با دار اُنـسـش می‌دهد            آن امامی كز نگاهی خَلقِ سلمان می‌كند

تا كه رو زد بركسی غیر از علی، ذات خدا            یوسف صدّیق را در بند زندان می‌كند

بین گرداب بلا چیزی نگو جز یا علی            ذكر حیدر مُشكلت را سهل و آسان می‌كند

مثل طفلی كه میان جمعیت گُم می‌شود            دوری از شاه نجف ما را پریشان می‌كند

هرچه می‌خواهم نگویم مدح او را،خود به خود            نفس لـوّامه مرا فـوراً پشیـمان می‌كند

عاقل از دیدِ من است آن كس كه با "نادعلی"            با زبان روزه، دائم خـتم قـرآن می‌كند

آسـمان در هـم نمی‌پـیچد بدون اذن او            امر از او می‌رسد، افلاك طوفان می‌كند

وحی صادر می‌شود از جانب مولای ما            پس فقط روح الامین ابلاغ فرمان می‌كند

ما كه تصویری نمی‌خواهیم جز صحن نجف            مرتضی وقتی كسی را كارگردان می‌كند

بر مشامش می‌رسد بوی حرم، امّا مُدام            سائل این غم را درون سینه پنهان می‌كند

شك ندارم هَمُّ و غَمَّش را ز خاطر می‌برد            هرگدایی در حرم رو سمت ایوان می‌کند